ما می دانیم که خورشید بادهای خورشیدی را بیرون می کشد، اما منشا این جریان های ذرات باردار همچنان یک راز باقی مانده و موضوع مطالعات متعددی در دهه های گذشته بوده است. با این حال، تصاویری که سال گذشته توسط دستگاه تصویرگر فرابنفش افراطی (EUI) روی مدارگرد خورشیدی ESA و ناسا گرفته شد، ممکن است در نهایت دانش لازم برای توضیح قدرت این بادها را به ما داده باشد. در مقاله ای که در Science منتشر شد، تیمی از محققان مشاهده کردند که در تصاویر گرفته شده توسط فضاپیما، تعداد زیادی جت که از یک منطقه تاریک خورشید به نام “حفره تاجی” خارج می شوند، مشاهده کردند.
این تیم آنها را “جت های پیکوفلار” نامیدند، زیرا آنها حاوی حدود یک تریلیونم انرژی چیزی هستند که بزرگترین شراره های خورشیدی می توانند تولید کنند. این جت‌های پیکوفلار چند صد کیلومتر طول دارند، سرعتی در حدود 100 کیلومتر در ثانیه دارند و تنها بین 20 تا 100 ثانیه دوام می‌آورند. با این حال، محققان بر این باورند که آنها این قدرت را دارند که پلاسمای با دمای بالا را به اندازه‌ای ساطع کنند که منبع قابل توجهی از بادهای خورشیدی منظومه ما در نظر گرفته شود. در حالی که سوراخ‌های تاجی مدت‌ها به‌عنوان مناطق منبع این پدیده شناخته می‌شوند، دانشمندان همچنان در تلاش هستند تا مکانیسم چگونگی خروج جریان‌های پلاسما از آنها را کشف کنند. این کشف سرانجام می تواند پاسخی باشد که آنها سال ها به دنبال آن بودند.
لاکشمی پرادیپ چیتا، نویسنده اصلی این مطالعه از موسسه تحقیقاتی ماکس پلانک برای تحقیقات منظومه شمسی، به اسپیس گفت: «جت‌های پیکوفلاری که مشاهده کردیم کوچک‌ترین و از نظر انرژی ضعیف‌ترین نوع جت‌هایی در تاج خورشیدی هستند که قبلاً مشاهده نشده‌اند. با این حال، محتوای انرژی یک جت پیکوفلار که حدود 1 دقیقه عمر می کند برابر با میانگین برق مصرف شده توسط حدود 10000 خانوار در بریتانیا در طول یک سال است.
تیم چیتا به نظارت بر حفره‌های تاج و دیگر منابع بالقوه بادهای خورشیدی با استفاده از مدارگرد خورشیدی ادامه خواهد داد. علاوه بر جمع‌آوری داده‌هایی که ممکن است در نهایت به ما پاسخ‌هایی درباره جریان‌های پلاسمایی مسئول تولید شفق‌های قطبی در این سیاره ما بدهد، مشاهدات آنها همچنین می‌تواند روشن کند که چرا تاج یا جو خورشید بسیار بسیار داغتر از سطح آن است.
