سال گذشته، فضاپیمای DART ناسا ماموریت خود را با موفقیت انجام داد: برخورد با سیارکی به نام دیمورفوس برای دیدن اینکه آیا امکان تغییر مسیر هر سنگ فضایی بالقوه سیاره‌کش وجود دارد یا خیر. دانشمندان تیم DART از آن زمان داده‌های جمع‌آوری‌شده از این ماموریت را تجزیه و تحلیل می‌کنند و اکنون پنج مقاله در Nature منتشر کرده‌اند که جزئیات نتایج DART را توضیح می‌دهد. آنها همچنین تصمیم گرفته اند که، بله، اگر سیارکی به اندازه کافی بزرگ باشد که همه ما را به سمت ما بکشد، می توان از این روش برای دفاع از زمین استفاده کرد.
ظاهراً یکی از صفحات خورشیدی DART قبل از برخورد کامل بدنه با سنگ با سرعت 6 کیلومتر در ثانیه (3.7 مایل در ثانیه) ابتدا به دیموسفوس برخورد کرد. فضاپیما در فاصله 25 متری (85 فوت) از مرکز آن به سیارک برخورد کرد، که عامل بزرگی در موفقیت ماموریت بود، زیرا نیروی برخورد را به حداکثر رساند. بر اساس مطالعات انجام شده، این برخورد توانسته بود 1 میلیون کیلوگرم یا 1100 تن سنگ را از دیمورفوس به بیرون پرتاب کند. آن پاشش قلوه سنگ به سمت خارج از سیارک پرواز کرد و شتاب چهار برابر ضربه DART ایجاد کرد و مسیر Dimorphos را حتی بیشتر تغییر داد.
در حالی که ناسا این ماموریت را فقط بر روی یک سنگ فضایی آزمایش کرده است، دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که برای سیارک هایی به بزرگی دیمورفوس (حدود 560 فوت عرض)، ما حتی نیازی به ارسال یک ماموریت شناسایی پیشرفته نداریم. تا زمانی که حداقل چند سال زمان هشدار دریافت کنیم، اگرچه چند دهه ترجیح داده می شود، آنگاه قادر خواهیم بود رشته های سیارکی آینده را رهگیری کنیم. فرانک مارکیس از مؤسسه SETI در ماونتین ویو، کالیفرنیا، به نیچر گفت: «[ما] می‌توانیم به سرعت مأموریتی برای منحرف کردن یک سیارک در صورت وجود تهدید طراحی کنیم، و می‌دانیم که این شانس بسیار بالایی برای مؤثر بودن دارد».
پس از رسیدن فضاپیمای هرا آژانس فضایی اروپا به دیمورفوس در سال 2026، مطمئناً ما حتی بهتر از تأثیر این مأموریت بر روی سیارک خواهیم دید. این مأموریت سیستم سیارک دوتایی Didymos و Dimorphos را برای تأیید بیشتر روش ضربه جنبشی DART یا استفاده در آینده مورد مطالعه قرار خواهد داد. .
